Goddelicke lof-sanghen

[p. 107]

[p. 108]

Sonnet. Van de vvaerachtigheydt des Lichaems Iesv Christi, in het Heyligh-vveerdigh Sacrament des Autaers.

GOdt die Locht, Zee, en Aerd’ het wesen ded’ aenvaeten,

Schiep al dit al uyt niet, segghende dat’t soo sy.

Christus dien ick Gods soon, en selve Godt belij,

Heeft ons door woorden claer, zijn Lichaem hier ghelaeten.

Maer ghy, ghy Ketter valsch, sijt ghy niet weerd om haeren,

Die wilt datmen God’d woord verminder, en besnij!

Hy sprack, Dat’s mijn Lichaem: sprack hy’t; hy bleeffer by,

Waer toe dient dan versiert sulck ydel-hoofdigh praeten?

Ghy kent dat’t God vermoght, dat hy’t oock heeft gheseydt.

Dit segghende, nam hy doen eenigh onder-scheydt?

Soo niet? waer toe wilt ghy sijn moghentheydt berooven?

Neen God’s waerachtich woord en kan gheen faute slaen.

Sprack hy’t, hy wild’ het zoo: wild’ hy’t, het wiert ghedaen.

Dat hy moght, wild’, en sprack, moet-men dan vast ghelooven.