Sonnet. Den Christelijcken mensche vveder-staet syn drye Vyanden.
T’Sa Duyvel, Weerelt, Vleesch, schalck, toevelijck en quaet
Vertweeffelt, vleyt, en pijnt, mijn siel, hert, lijf, en letten:
Door schalckheyt, ydel vreughd, door al u boos opsetten
Gh’en krijght noch Siel, noch, Hert, noch Lichaem t’uwer baet.
U schalckheydt, u ghevleij, uwen onkuyschen raedt,
En verkeert, en verleydt, noch en vanght in haer netten
Mijn Gheloof, mijnen wil, mijn reynheydt vrij van smetten
Door Waen-schijn, ijdelheydt, of vleeschelijcke daedt.
Maer Siel, Hert, en Lichaem, hoe magh dit dogh gheschieden,
Dat listen, ijdelheen, en pijnen u-lier vlieden?
Iae dat ghe naer de zelf’ oock niet een zier en vraeght.
Ha God ‘tis u ghenae, tis uwen Gheest, en Zeghen
Die Duyvel, Weerelt, Vleesch, uyt Siel, Hert, Lichaem jaeght
Want sijt ghy my ontrent, wie zal ick hebben teghen.
|
|
Auteursrechtvrij
