Goddelicke lof-sanghen

[p. 41]

[p. 42]

Lof-sangh tot Maria de Moeder Godts.

MAria schoone bruyd, schoon Coninghin,
Ghy staet zoo vast in mijnen sin;
Dat ick nauw’ een oogh-opslagh,
Sonder u yet peysen magh.

Hoor’ ick het soet gheruyt van ’t Nachtegael.
Dat vrolijck clemt naer d’hemel-sael;

My dunckt t’hooren in’t aerds woud

U lof-sanghen menigh-foud.

Sien ick lust-hoven groen van blomkens rijck;
Zy syn by u als onghelijck:

Want ghy sijt den hof, die staet

Geurigher dan muscleiaet.

Sien ick Aurora schoon in ‘sHemels Velt
Op heuren waeghen hupsch ghestelt;

‘Ksie de stringhen van u haer,

Blincken als de Sonne claer.

Hoe menigh werrigh strick moet sijn daer aen,
Die mijn Siel houwt soo vast ghevaen?

‘Tmoet wel sijn een hemels-werck,

Dat my daer in knoopt soo sterck.

[p. 43]

 

Nochtans voor desen cnoop en vasten bandt,

 

En kose ick niet den meersten pandt:

 

Noch ‘ken wou niet sijn ontvlocht,

 

Maer wel meer daer in gheknocht.

 

 

 

Ick wil my dan daer in gaen houden stil,

 

En offeren u mijnen wil:

 

‘Kwill’ in uw’ soet ooghe-lonck

 

Voort-aen leven minne-dronck.

 

 

 

Ick schinck u dan mijn Siel, mijn hert, mijn bloed,

 

Ick stell’ my heel in u behoed,

 

Ick schinck u al mijnen druck,

 

Ick schinck u al mijn gheluck.

 

 

 

Maer als ick in u liefd’ hier heb gheleeft,

 

My dan by u een plaetsken gheeft:

 

Zoo dat ick voor al mijn pijn,

 

Eens gheniet’ u claer aenschijn.

 

 

 

En al is desen wegh noch verr’, en wijt,

 

My dogh een goe leyd-sterre sijt:

 

Die my uyt dit aerdsche dal,

 

Tot den Hemel lichten zal.

 

 

 

Zoo sullen tot u lof noch sijn ghesticht

 

Veel liedekens vol schoon ghedicht,

 

Om dat ick hebbe behaeght

 

U schoon Bruydt, Moeder en Maeghd.