Goddelicke lof-sanghen

[p. 22]

[p. 23]

Maria tot haer suygende kindeken.

WAer toe dogh maeckt u mondeken reyn,

Mijn lief nu zulc bedrijf?

En waer toe dogh uw’ handekens cleyn,

Duymelen alsoo stijf,

Op het albaster van mijn borst?

Soud’ het wel sijn, peys’ick, van dorst?

Maer of’t daerom noch waere ghedaen:

Ghy weet wel dat een Maeghd,

Hoe rijp hoe rond haer boesemkens staen,

Gheen melck of sponu’en draeghd:

Hoe kan ick gheven dan de bust,

Die nooynt en wist van ‘sweerelts lust?

Nu dan, o liefste mondeken root,

Nu dan o lipkens soet,

En doet niet meer alsulck eenen noot,

Want ‘tis verloren moet.

‘Tis al om niet dat ghy dogh reckt,

‘Tis al om niet dat ghy dogh treckt.

Neen, neen, mijn Lieueken, neen comt aen,

Ten is u maer gheproeft.

Neen, mondeken comt wilt u versaen,

Ghy weet wat u behoeft.

Ghy weet dogh wel hoe dat al gaet,

Ghy weet hoe ’t met u Moeder staet.

Ghy weet dat zy is Vrouw’ ende Maeghd,

Ghy weet dat zy alleen

Voor u twee volle boesemkens draeghd,

Ghy weet dat anders gheen,

O grooten God van desen Al!

Beter u op-coesteren zal.