Goddelicke lof-sanghen

[p. 14]

[p. 15]

[p. 16]

Anderen Lof-sang op de gheboorte Iesu Christi.

GHeesten weer dat ghe leeft lichaemeloos ghescheen,
Oft weer ghe noch bequeelt den karcker al-ghemeen,
Daer dat des levens bandt u lieder houwt ghebonden;
Van vreughdt maeckt nu gheschal, singht nu den blijden nacht,
Waer in geluck, en spoet, met zeighen is ghevracht,
En de doodt van ons doodt ter aerde neer gesonden.

Siet nu den Heerscher groot, den Schepper van den Al,

Als Coninck nieuw-ghehult ghecommen in dit dal,
Met sleutels in de hand om d’Hemelen t’ontsluyten.
Siet nu hier het rantsoen voor die daer was vercocht:
Siet nu de zaeligheydt den sondighen aenbroght,
Die hy niet en begeert ghesloten t’hebben buyten.

Hedent dan hevet God des Vaders soon ghenoeght,

Dat hy hem by ons vleesch zeer geeren heeft ghevoeght,
Om de verslaefde Siel heur vryicheydt te gheven:
Daerom het Schepsel self den Schepper heeft ghebaert,
Den mensche zijnen God, den Hemel dese Aerd,
Ende den boom des doods, de vruchten van het leven.

Maer siet hoe hy alree om onsen wille schreyt,

Hoe machteloos, hoe flauw hy voor ons voeten leyt,

[p. 17]

 

Al is zijn moghentheydt sonder beghin of eynde:

 

Laes! dit doet hy alleen op dat zijn goddigh licht

 

Niet en verdwellem heel ons menschelijk ghesicht,

 

En dat hy voor de pracht is kiesende d’ellende.

 

 

 

Och! siet, siet wat al doet den brand der liefden heet,

 

Hoe ‘teenigh-eeuwigh licht aentreckt een doncker cleet,

 

Om ons ter weerelt soo bequaemelijckst te lichten:

 

Och! siet der menschen Soon van soo hoogh afghedaelt,

 

Op dat als hy de schult zal hebben heel betaelt,

 

Den mensch hy dan gheley naer zijn schoon hemel-stichten.

 

 

 

Wel dan die hier in ‘tkaf siet vroeten uwen Heer,

 

Ke! en zijt niet verbaest: want het is soo den keer,

 

En zijnen eyghen wil aldus te sijn gheboren.

 

Hy heeft die aerems noch die welfden eens de Locht,

 

Noch hy en laet oock niet te wesen die hy plocht,

 

Maer hy beghint te sijn zulcx nooyt hy was te vooren.

 

 

 

Hy beghint mensch te sijn, en niet te min blijft Godt,

 

Leggende t’onser baet in dit verworpen cot,

 

Den costelijcksten schat sijnder almoghentheden.

 

Hy maeckt hem selven cleyn, die placht te wesen groot,

 

Hy maeckt hem selven mensch om t’onderstaen de doet,

 

Hij blijft Godt om de doot met voeten te vertreden.

 

 

 

Wie is dan die begrijpt dees wonderbaere daedt?

 

Wie isser die dit werck ter weerelt nu verstaet?

[p. 18]

 

Wie is die dit nu al sou connen wel ghegronden,

 

Dat Godt neemt zijn gheboort uyt Maeghet en uyt Vrouw,

 

Dat hy diet al om-grijpt in onghemack en couw,

 

Hier vroetelt in een cribb’ met luyerkens omwonden?

 

 

 

Ha God! hoe dijn ghenae baer-blijckelijck nu werckt!

 

Ondancbaer t’eenegaer, die niet en ouer-merckt

 

De wonderbaere cracht uw’s goddelijcke gaue!

 

Ha God!hoe heeft den mensch by u zoo veel verdient,

 

Dat ghy hem niet alleen wilt wesen eenen Vriendt;

 

Maer onder-saet, en knecht, voet-futsel ende slaue?

 

 

 

Wel dan ghy soetste kindt, ghy kindeken voor wien

 

Alomme nu te recht neer-buyghen alle knien,

 

Naedemale ghy die dit aerds voor wooningh’ hebt vercoren;

 

Comt, comt, daelt ooc in my, en mijn Ghelooue zal

 

U dienen voo de cribb’, mijn herte voor den stal,

 

En ick zal in my zelf oock worden heel herboren.