Den val ende op-stand vanden coninck ende prophete David
(1620)–Justus de Harduwijn–
Auteursrechtvrij
[pagina 42]
| |
 | |
[pagina 43]
| |
Psalmus 129.
UYt den af-grond van mijn ghedachten,Ga naar voetnoot1
Stier’ ick tot u all’ mijne clachten,
O Heer, o Heer, de stemm’ aenhoort,
Van die in sonden light versmoort.
Hoort dogh met ooren goedertierigh,Ga naar voetnoot2
‘Tghebedt dat ick storte soo vierigh:
Hoort all ‘tghekerrem, en ‘tgheween,
Dat uyt my ruyst met volle zeen.
Hebt ghy in uwen rechten thoren,Ga naar voetnoot3
U groote straf ons aenghesworen:
Helaes! mijn God wie zalder sijn,
Die derven sien sal u aenschijn?
Maer om t’aensoecken u ghenaede,Ga naar voetnoot4
En quam den mensche noynt te spaede:
‘Tis daerom dat ick naer u vlucht,
En u gheboden vrees’ en ducht.
Wel aen, mijn Siel, hebt goet betrouwen:Ga naar voetnoot5
Wilt God’s ghebodt wel onderhouwen.
Al sou de Weerelt heel vergaen;
Soo sal sijn woord noch blijven staen.
| |
[pagina 44]
| |
Om dan, mijn God, by u te raecken,Ga naar voetnoot6
Voel’ ick mijn Siel ghedurigh haecken,
Ghelijck den wachter vanden nacht,
Naer de schoon gulde Sonne wacht.
Dat zy dan God’s ghenaed’ aen-reesen,
Die met verschrom zijn Oordeel vreesen:Ga naar voetnoot7
Want hy is lijd-saem ende goet,
Voor al die hem vallen te voet.
Door hem soo sal eens sijn ontbondenGa naar voetnoot8
Ierusalem van al haer sonden:
Hy sal haer bystaen in den noot,
Iae selfs verlossen van de doot.
|
|