Den val ende op-stand vanden coninck ende prophete David
(1620)–Justus de Harduwijn–
Auteursrechtvrij | |
[pagina 21]
| |
 | |
Psalmus VI.
WEl soo dan de begeert van een recht-sinne vraecke,Ga naar voetnoot1
Meer en meer in u groeyt:
Ha Godt dat die mijn hooft bidd’ ick niet en ghenaecke!
Want ‘tis tot leed-betuygh met asschen over-sproeyt.
U Oordeel weynigh stremt vol-veerdigh te verdommenGa naar voetnoot2
Het quaet by my ghedaen,
Ha, God! en uyt-het niet: doen u Ghenaed’ eerst commen
Voor dijn Gherechticheyd, om t’saemen te beraen.
| |
[pagina 22]
| |
Helaes! siet mijnen geest al dwynende beswijcken.Ga naar voetnoot3
Siet my, hoe moe, hoe laf!
Siet my mijn lichaem cranck langhs dese aerde strijcken,
En vroeten als een beest al kuymende naer ‘tgraf.
Daeromme maeckt ghesont het schepsel uwer handen,Ga naar voetnoot4
Mijn sonden oock vergheeft:
Want zy sijn allegaer u doodighe Vyanden,
En ‘tspijt u dat den mensch onder de selve leeft.
Wee my! was op dere aerd oynt zulcke pijne vonden,Ga naar voetnoot5
Als ick in my ghevoel?
Mijn beenen sijn verplet, mijn zenuen ontbonden,
Mijn herssenen verstrooijt in werrende ghewoel.
Duysentigh suchten heet, duysentigh bloede-traenenGa naar voetnoot6
Verghiet’ ick t’aller huer.
Mijn siel is zeer benouwt. Maer God ‘kmoet u bemaenen:
Hoe langh sult ghy my sijn dus torenigh en stuer?
Neen, neen, Heer, u ghenaed’, om u ghenaed’ ick wensche;Ga naar voetnoot7
Want ick en lijd al hier
Als sondaer niet te veel: maer veel als eenen mensche:
En veel, naer dien ghy sijt zoo sacht en goedertier.
Och! waert niet billigher, ghy keerende ‘tghesichteGa naar voetnoot8
Van dese mijne quael,
Dat eerst door u ghenae de sonde van my swichte;
Dan dat my over-viel u straffe teenemael?
| |
[pagina 23]
| |
Want hoe zal eenen mensch diemen zoo gaet verraschenGa naar voetnoot9
Al levende ter doot,
Een beenderen-gheraemt, een schilderij van asschen,
Vercondighen den lof van uwen naeme groot?
Mijn ooghen sijn doorweijckt van het ghedurigh schreyen,Ga naar voetnoot10
Daer door ick alle nacht
In bitterheydt der Siel, mijn bedde gaet bespreyen,
Vol onghemack, en roet, en allerande clacht.
Maer ‘tleven, binnen dien, doen my de quae verdrietenGa naar voetnoot11
Beschimpende mijn pijn:
Iae uyt de selve plaets’, daer traenen my ontschieten,
Rijst hun gheheele vreughd, en spottelijcken schijn.
Daeromme vliedt van my, ghy goddeloose bende,Ga naar voetnoot12
Die teghen my opstaet.
Godt heeft my nu verhoort: hy is die mijn ellende,
Hy is die mijn ghesucht all-eenelick aengaet.
Mijn roerende ghebeen sijn d’Hemelen door-dronghen,Ga naar voetnoot13
End’ hebben mijnen Godt,
Eerst torenigh, en stuer, tot soeticheydt ghedwonghen:
Ende gekeert in luck mijn claeghelijckste lot.
Wel, die dan mijn bederf hebben oprecht ghesworen,Ga naar voetnoot14
Die moeten ver van my
Gaen suckelen verstrooijt, en teenegaer verloren
In schaempt’, en in on-eer, en langhe slavernij.
|
|