Den val ende op-stand vanden coninck ende prophete David

[p. IVv.]

Op’t selve, Sonnet.

INdien Pythagoras gevoelen waer te prijsen,

Voorseker Davids gheest waer nu in Harduyn

Her-boren door ‘tbehulp der Musen die oyt sijn

Gewoon, haer dienstbaerheyt den haeren te bewijsen.

Mocht den gestorven Vorst van Israël verrijsen,

Hy sou Maronem sien in Nederlandtschen schijn,

T’her-leven voor gewis en waer hem geenen pijn,

Door dat hy vinden sou om zijne Ziel te spijsen.

Geluckigh Neder-landt, dat Maro weer her-baert,

Her-baert Moecenas oock, of een van zijnen aert,

Soo wort dit heerlijck werck met rechten loon verheven.

Maer hoe! wat segh ick dogh! waer toe Moecenas weer?

De cracht van dit gedicht baert selver soo veel eer,

Dat hy den dichter doet onstervelijcken leven

G. V. Nieuwelandt.

Anagramma.

Dient uwen Al.