Het zilver van de uilen

[p. 90]

Sonnet voor Hubert Lampo

(om te lezen bij een glas bourgogne)

Je bent verslagen, ginder tegen het bos.
Gekneveld door bruidssluier raak je niet los
uit de grensgebieden van het leven
waar blinde bijen roerloos zweven

op het smeltpunt van ruimte en tijd,
waar je wacht op de koude fusie
van droom en werkelijkheid,
Untergang des Abendlandes en illuzie,

een furieuze rode ster, gensters in folklore
en af en toe een vriend als Hannelore,
die blij is dat je nog zichtbaar bent

en in een baan zit rond de kerktoren.
Hubert, blijf rustig jezelf én kontent:
de reïnkarnatie van Homerus, een vènt.