Het zilver van de uilen

[p. 89]

Poëzie

Dit is dan poëzie:
tussen een scharlakenrode
en een roestbruine zinnia
een heel groot web spinnen,
duizend levenslijnen,
meetkundig volmaakt,
en dan in het midden ervan
met al je zintuigen zitten te wachten
op kleine ongelukjes van anderen
met grote gevolgen, angst en
dood en zo,
of op de blauwe vleesvliegen
die alles naar de maan helpen.

Of denk je dat een kruisspin
van de hemelse dauw leeft
en geen vervoering kent
als ze mugjes en zweefvliegjes
lam spuit
en leegzuigt?
Wie denkt dat poëzie wat anders is,
moet het mij maar komen vertellen.
Mijn honger is nog altijd
niet gestild.