Het zilver van de uilen

[p. 87]

Dichter

De benen geplant in reukveengras,
in blauwe rogge en goudhaver,
staat hij daar alsof hij de zoon was
van een spokend wit wijf en klaver-

boer. Hij jodelt naar een kievit,
klakt met de tong naar een haas,
kwettert de grasmus kierewiet,
en verdwijnt bij avond in de waas

die melkblauw de drassen vult.
Maar dan is het uit met mijn geduld.
Dan ga ik naar mijn warm huis,

mijn vrouw, mijn boek, mijn fles wijn.
Het is niet gemakkelijk in één wambuis
schoppenboer en dichter te zijn.