Het zilver van de uilen

[p. 86]

Poëzie in de wind

De storm, een wilde gisting,
bruist, borrelt en schuimt groen en grijs
in orgelpijpen van pijn,
in hoorns van uitgestorven dieren.

De storm heeft geen vingers,
maar altijd vertakkende tentakels
die stenen oplichten
en uilen uit de wilgen huilen.

Het licht valt uit. Geen zon meer in de drank.
Duisternis en chaos en bulderende rolluiken,
alsof alles moet afgebroken worden,
gesloopt tot op de grond.

Ach, de veiligheid van de piramiden,
de stilte van de dood,
de illuzie van de struisvogel.

Ach, de effenheid van het niets.
Niet langer schuren, harken,
klemmen, klauteren, beuken,
maar strelen:
de onhoorbare groeven van het papier,
de witte muziek
van de eeuwigheid.