Het zilver van de uilen

[p. 81]

13

En toen na maanden de regen kwam
stonden de bomen in het koperen licht
te zwijmelen, te zwaaien
met bloemen en bladeren en takken

alsof een messias werd ingehaald,
alsof ineens alles moest gezegd worden
wat opgekropt was: de woede om
de rotte lucht, de zure grond, het dode water.

Toen na maanden de regen kwam
liep ik door de velden
te schreien
als een vis op het droge.