Het zilver van de uilen

[p. 80]

12

Mijn hand schrijft weer zwaluwen
in de ijlte van het papier.
Ik daag hem uit, de kerkuil
die zich overdag
op weg waagt.

Mijn hand trekt een lijn
van toren tot toren
en hangt er klein linnen te drogen,
beschroomd,
maar plotseling de vuile was.

Mijn hand verraadt
al wat plaatsvond
achter gesloten deuren,
onder vier ogen,
het biechtgeheim.

Ik eet uit mijn hand,
poëzie.