Het zilver van de uilen

[p. 79]

11

Dit mag ik toch niet vergeten:
bij mijn grootouders op zaterdag
de mensen die kwamen voor een emmer
gebluste kalk of wit zand

om iets te witten of om gebeden
in huis te strooien op de bakstenen vloer
of dromen aan de voordeur
die knarsten onder de klompen.

Dit mag ik toch niet vergeten:
die gouden poëzie van de zondag,
de ruiker pioenen in de huiskamer,
de taart met witte pudding en pruimen,

het uurtje belcanto,
de kanarievogel die meezong,
alsof wij één dag op zeven
in de Kempen Italianen waren.