Het zilver van de uilen

[p. 82]

14

Er zitten spatten beaujolais op de stilte,
de sprinkhanen vieren feest.
Vurige tongen likken langs de zilte
muren. Zat als een beest

sta ik gelukzalig te snuiven.
Ik voel mij een sterrenbeeld.
Hooi ritselt uit onzichtbare ruiven.
En ook mijn woorden zijn gesteeld.

Het rozenperk is wellicht
mijn wildste gedicht.
Ik kan niet wieden,

kan aan de schepping geen weerstand bieden.
Vaak zit ik te dromen
dat de goden hier op visite komen.

Mijn roes is met geen snoeimes in te tomen.