Het zilver van de uilen

[p. 66]

12

Elke stap kan er een over de grens zijn.
Daarom luister ik niet naar de krekels,
die de onderaardse gangen kennen,
maar naar de bosrietzanger.

Wat van hier is, ken ik: al die nabootsingen,
van de lokroep van de merel
tot de dodelijke haat van de kievit, tienmaal nep.

Maar wat ik niet ken, is er ook:
stemmen van paradijsvogels
uit een andere zomer
toen het hier winter was, en die registreer ik,
die wil ik ontraadselen, voordat ik de zanger
mijn boodschappen geef: hunkerende tederheid,
morse gefloten.

Zo voel ik mij een nieuwe dichter,
grensoverschrijdend.
Zo treed ik misschien in verbinding met jou.
Tot de jacht van de kerkuilen begint.
Dan moet ik mij reppen

uit het niemandsland, uit de gevarenzone.