Het zilver van de uilen

[p. 65]

11

Ooit plukte ik voor jou
mijn zakdoek vol bramen.
Jij at ze volmondig.
Er vlekten wilde namen

in het linnen.
Ach, de liefde was een spel:
zakdoek-leggen,
niemand zeggen, weet je wel.

Weer rijpen de bramen,
er zitten spatten op de volle maan.
Maar van de wegen die wij namen

is er geen blijven bestaan.
Ik heb mijn zakdoek achter jouw rug gelegd.
De spoken hebben niets gezegd.