Het zilver van de uilen

[p. 63]

9

Grauw is de klankkleur van de klok,
een spijs van zee en zand;
de klepel roert zich onder de rok
bij geboorte en dood, ramp en brand,

en roept mij met overzeese stem
naar het vreemde niemandsland
van schorre, slenk, mui en hem,
waar ik dan hand in hand

met jou de grenzen oversteek
van wat ik ruik, zie en voel,
tot in de rustige rumoerige kreek,

tot bij ons gelukzalig doel.
Doch plotseling roept de klok mij weer.
Daar immers is een mens geen mens meer.