Het zilver van de uilen

[p. 60]

6

Rakelings zijn we langs elkander gegaan.
Ik herkende je opgewekte stap.
Iemand begon op een trommel te slaan.
Pas toen ik je aansprak, snap-

te ik dat ik me dodelijk vergiste,
dat ik een spelregel overtrad
door te zeggen hoe ik je miste,
dat ik me een duistere macht aanmat.

Ik moet voortzingen met luide pen
lofliederen op de aarde en
op dingen die de mensen niet zien.

Mijn leven koos ik ver voordien
en dus moet ik het doormaken.
O kon ik je slechts éénmaal aanraken.