Het zilver van de uilen

[p. 59]

5

Als ik wandel lijkt het vaak
alsof ik in mezelf rondloop
tot bij eiken die ouder zijn
dan ik en die ik onbewust
zoek als een eikepage.

En plotseling ben jij daar
met violetblauwe vlekken op de voorvleugels
en dartel als een dwaallicht.

Begrijp je nu waarom
het steeds moeilijker wordt
weer uit te treden
om dit op te schrijven?

Getuigen van zulke tweeëenheid
kan niemand, nooit.

En daarom poog ik je te boetseren,
radeloos, plomp.

In heldere ogenblikken zie ik zelf wel
de afdrukken van mijn vingers,
blauwe en gele korstmossen op de schors.