Het zilver van de uilen

[p. 58]

4

Zo dikwijls in het diepste dras,
waar de drijvende waterranonkel bloeit,
het penningkruid, de kalmoes, het reukveengras,
en waar de groene kikker stoeit,

talm ik met de handen op het geheim,
de voeten verlamd door de vogellijm
van het huiveringwekkend besef
dat ik bij de grens sta maar de lef

mis om verder door te dringen
tot het land waar andere vogels zingen
en jij, gemaakt uit mijn blinde rib,

wacht tot ik van de scheerlingbeker nip.
Ben jij echt al thuis van de reis?
Ik liep verloren in het aards paradijs.