Het zilver van de uilen

[p. 57]

3

Bijna als de krabspin vermom ik mij
om jou bij de margriet of de klaproos
te verrassen. Ik ken je voorliefde tenzij
ik mij dodelijk vergis. Wees niet boos

als ik je eensklaps bespring, je uitzuig.
Ik wil dat jij ik wordt, dat je bent
wie ik ben: van de aarde, zij het ruig,
zoals nu, een achtogige vent.

Onze duizelingwekkende dans
door de eeuwen, onze zoveelste kans,
moet toch ooit eens opklaren.

Schrikbarend is wat wij achterlaten:
miljoenen sporen van de koningsvaren,
het zaad van beminnen maar vooral haten.