Het zilver van de uilen

[p. 53]

Minnedienst

[p. 55]

1

Als ik twee eenden gadesla
die zo teder voor elkaar zorgen
in de Nete, en dan verderga,
ben jij er, onzichtbaar, verborgen,

maar ik voel je in regen en wind,
ik ruik en proef je volmondig.
Een tijdje denk ik dat ik blind
ben, ik zie je niet. Het is zondig

zo van iemand te houden die niet
bestaat in dit brakke leven.
Ook in dit al te ijle lied

kan ik je geen adem geven.
Zo bemin ik, bij de genade van een gemis,
iemand die niet van deze aarde is.