Het zilver van de uilen

[p. 52]

10

De moerasdroogbloem is viltig wit
met onaards bleke ogen,
alsof er een maagdenvlies op zit,
een zieltje dat niet werd bedrogen.

Ook waar geen moeras is, komt ze voor;
wat bang maar plotseling onverholen
doemt ze op langs het karrespoor.
Ze heeft mijn hart gestolen

in deze streek van voedergewassen
waarbij geen droogbloemen passen.
Misschien komt ze hier zoeken

wat verloren ging in oude boeken:
een dichter, een held, een aanbidder
om haar te plukken. Ben ik die ridder?