Het zilver van de uilen

[p. 51]

9

In het uur dat de zon haar poten likt
en de bloedsporen bovenaards stollen,
als allengs de tijgerpoten in de pollen
opwaaien, vel ik het verdikt

over deze voorgoed verloren dag:
mijn reis naar ginder vordert sneller,
de aanwezigheid van de doden voel ik feller,
alsof het gouden smeltpunt voor mij lag.

De dingen opschrijven heeft geen zin
meer, niemand bladert nog in
gedichten. De vogeltrek is voorbij,

de grote chaos werd ritme in mij.
Ik trek mij terug in de grotten
van Altamira. Het houtskool begint te botten.