Het zilver van de uilen

[p. 50]

8

Een roos kan zo verschrikkelijk
het middelpunt van de wereld zijn,
een woord op de lippen van de ijlte,
de aasvlek van een godin.

Een roos is het hiernamaals ontplooid,
een geur van heilige stilte,
de schede van een nimf,
liefde geschilderd door de zon.

Daarom zijn de hommels hoorndol
als ze op een haartje van het geheim,
van de betovering,

bij de toegang tot de hemel
het verbod proeven
en het eindeloze geduld inzien.