Het zilver van de uilen

[p. 49]

7

Steeds verdrietiger maakt mij het geheim
dat ik zelf ben: uitgestorven zonnedauw,
kindersprookje op versleten rijm,
kwakzalver met stuifmeel van de wolfsklauw.

Niets begreep ik aangaande mijn bestaan,
geen bot, geen simpele kiem, geen knijt.
Ik ontmaskerde alleen wat eigenwaan
en poëzie verwarde ik met vlijt.

En wie God in zichzelf vereren,
maken me niet langer bang.
En wie op eeuwenoude leugens teren,

jagen me niet verder op stang.
Ik ben een geheim, onoplosbaar, kortaf;
dat mysterie neem ik mee in het graf.