Het zilver van de uilen

[p. 46]

4

Er moet iets anders bestaan,
een ander bewustzijn, een andere natuur.
Dat andere kijkt ons met zandoogjes aan
en fluistert gedichten in het avondvuur.

Soms is er een bizarre kortsluiting.
Je ruikt en voelt het, je schrikt,
doch je gelooft nooit in een uiting
van het andere, want je blikt

in de spiegel dezelfde dichter aan,
je ziet gewone vlinderstruiken staan
met atalanta's en dagpauwogen erop,

de oude landkaartjes zitten op de wilde hop.
Mochten wij het andere zien en horen,
dan hadden wij de hemel op aarde verloren.