Het zilver van de uilen

[p. 47]

5

Er liggen zoveel sterappels in het gras,
een melkweg van zaad; een zeldzaam ras
ligt in de boomgaard uit te sterven.
Van de boom schilfert de tijd. De erven

laten eeuwen kultuur zomaar verloren gaan.
De sterrenbeelden verlaten hun baan
en komen tot leven in een dodenlied.
Ergens jankt een bandhond. Hij ziet

wat geen mens nog kan schelen;
hij ziet het circusnummer, hoort de bevelen.
Mijn hand schrijft zeer vreemde dingen,

zonder dat ik het wil. Mijn hand begint te zingen.
Ik begrijp het niet, herken ritme noch maat.
Ook in mijn hand rijpt het zaad.