Het zilver van de uilen

[p. 26]

Nazomer

Ik loop mijn verdriet te tellen
langs de Nete, driehoekige beukenootjes
in mijn zak. De wilde-hopbellen
rinkelen en op duizend hazepootjes

komt ze aangeslopen: de kilte
van de herfst. Met lieve woordjes
fluistert het water zijn loden stilte
in de gespitste muizeoortjes.

Een godin schrijft een blauw gedicht
met een keizerlibel in de hand.
Een ijsvogel zorgt voor een schicht

poésie pure. Wat verder landinwaarts
klopt een specht op de poort
van de hemel. Alleen ik heb dat gehoord.