Het zilver van de uilen

[p. 25]

Dar

Pal naar het zuiden staan de weerhanen,
al dagenlang ruik ik de muskusgeur
van nachtdieren en duizend sprinkhanen
lokken me elke avond de deur

uit, de tuin in. Op zoek naar mezelf
spits ik mijn oren als de ransuilen.
Ik voel en ruik ze: de zwarte elf
en besef waarom nu de honden huilen.

Weer knevelt een jaarring mijn leven.
Weer komen oude kruisspinnen
jeukerige landkaarten weven

op mijn voorhoofd, door mijn zinnen.
Ik lig in de armen van tuja en spar.
Zo eindigt het leven van een dar.