Het zilver van de uilen

[p. 11]

Pulle

1

Waar zijn de kerkpaden gebleven,
de stralen van het sterrebos?
Wie koos voor betonnen dreven
en laat zijn honden los

op dichters die vleugellam hangen
in dit oude web van God
en die treurzangen
komponeren op de snaren van hun lot?

De wegen van het paradijs
werden afgesloten, omgelegd.
Iedereen zwichtte voor de prijs

van de grond. Wie komt nog terecht
als vroeger, langs holle wegen?
Het wiel werd hier een vloek, geen zegen.

[p. 12]

2

De wierook van de zomer smeult,
het heilige schuim van de zon hangt
aan de linden. En moeders hand peult
erwten, levenskernen die ze opvangt

in het vergiet op haar schoot.
Of bidt zij een groene rozenkrans?
Dit dorp ligt gevat in het lood
van de stilte, as van een dodendans,

molensteen van wentelende jaren,
implosie nooit nog te bedaren,
maagsteen van katte- en koeieharen.

Straks sluiten de bossen weer hun rangen,
wordt de meiboom gestoken, de vlag uitgehangen
en klinken weer onze heldenzangen.

[p. 13]

3

De haagschaar knipt het wilde schot
van de tijd. De oogst is binnen.
De kermissen maken de mensen zot.
De zon roert amper haar vinnen.

In het dorp gaat de processie nog.
Aspergeloof wordt gestrooid, pioenen.
Het oogstbier maakt de stappen log.
De kopers blazen. De oude sermoenen,

God onder het wijnrode baldakijn,
Gregoriaans, en uit volle borst Latijn.
De belangstelling blijft verflauwen.

Nauwelijks nog branden de flambouwen.
Maar als de hemel echt mocht bestaan,
wil ik daar elke dag in de processie gaan.