Het zilver van de uilen

[p. 14]

Pulderdijk

Ooit moet hier een dijk opgeworpen zijn
tegen het wassende water van de winter.
Nu staan de beken doodstil
met reeësporen in hun bedding

en koninginnenkruid op hun oevers.
Naarmate ik ouder word
lees ik meer de sporen van God
in het landschap, de hulpeloze gevechten

van de mens tegen de tijd.
Weten is nu zoveel belangrijker
dan voelen, weten is

zwijgen. Op Pulderdijk
kwam ik samen met wie ik ooit was
in vervlogen eeuwen.