Het zilver van de uilen

[p. 10]

Eisterlee

Op de laatste heiduin neem ik
afscheid van de wulp.
In een dennenbos schreeuwen
jonge boomvalken om een brok
van een holenduif.

Een hagedis ligt
als een votiefbeeld in het zand:
de uitgestorven echo
van een reusachtig verleden.

Hier kwam ik aan de hand van mijn moeder,
hier at ik boterhammen met honing,
hier werd ik dichter,
later koning

van dromenland,
niemandsland,
hartstreek van de aarde,
ineenklappend paradijs

naarmate ik verjaarde.