Het zilver van de uilen

[p. 9]

Priorij O.-L.-Vrouw ten Troon.

De ruïnes pogen nog angst te wekken
met gedempte crypten, gapende nissen,
in uitgemortelde voegen muurleeuwebekken,
's nachts het gemurmel van zwarte missen.

Hier kweekten monniken medicijnen,
kruiden veel eeuwiger dan mensen.
Onder koningskaars en karwij verdwijnen
oude inskripties, devote wensen.

En toch ... Vele vromen zagen er spoken
in witte pijen, hoorden er sombere gezangen.
Er zouden er zijn die solfer roken

en verdwaalden in onderaardse gangen.
De zon bakte kalk en meel tot eeuwig brood.
Wie erin geloofden, zijn allemaal dood.