Vaarwel gele schrijver

[p. 113]

Dankbaar sonnet voor Anton van Wilderode

(bij zijn 75ste verjaardag)

In zijn stem ruist de adelaarsvaren,
ze kan de angst van reeën bedaren
en bruidskleuren op de stekelbaarzen zingen.
Hij houdt van reizen om de herinneringen

als kikkerdril door de zon te laten uitbroeden.
Om hem te kennen moet ik veel vermoeden
maar in zijn verzen hoor ik melk in emmers stroelen
en kan ik de eerlijke hoeven van Brabanders voelen.

Bovenal echter voel ik mij in de leeshoek goed
met in mijn handen die gouden weemoed
van oogstappels uit het Land van Waas

en soms op mijn wang de steek van een daas:
het prettige jeuken van wat teder werd bezeerd.
Van hem heb ik veel verdrietig geluk geleerd.