Vaarwel gele schrijver

[p. 114]

Keuleman

Ik ben nog uit de tijd dat de dingen
anders heetten: suikerappels, tafel-
appels, oogstappels, winterappels.
Vier appelbomen in onze tuin.

In het Klein Seminarie van Hoogstraten
sloten ze me op met een grauwe zak
winterappels die ik liet liggen
in mijn chambrette om elke avond

de wilde geur van mijn geboortedorp
te kunnen opsnuiven. Zo bleef ik
in leven, al verschrompelde mijn ziel
samen met de roestrode schil.

Keuleman, ontdek ik nu, was
de naam. Kuileman veeleer,
want hij werd ingekuild als de aardappelen,
als de groene dromen die mij nu nog

in de ijsbeerdikke winter beheksen
met de geur van vruchtwater
en de lange paarse scheuten
van een maanzieke kiemkracht.