Vaarwel gele schrijver

[p. 107]

De hond zijn mirabellen

[p. 108]

De hond zijn mirabellen

(in memoriam Joris Lombaerts)

Uit de gouden pijp van de maan
doemde hij gisteren op in de tuin.
Zijn schaduw reikte tot aan
de nok van het huis. De aluin

van de dood maakte zijn gelaat
strak. Zijn baard was gegroeid.
Maar zijn trui was nog een maat
te groot. Bovenaards geboeid

keek hij de verzen in die ik
aan de tuintafel geschreven had.
In zijn vloeibaar zilveren blik

zag ik mijn woorden drijven.
En toen zei hij gedempt dat
-de hond zijn mirabellen!-

ik mezelf moest blijven.