Vaarwel gele schrijver

[p. 109]

De kleindochter van de schilder

(voor Beatrijs Lombaerts)

Veel te gauw was ze uitgekeken
op haar pop en op de egels aan de achterdeur.
Er stond een wijnboom ook
en een rode hazelaar. En achter

het stuifmeel van de dennen speelden
rare wezens verstoppertje die ze
met vinnige vingers te voorschijn riep
op de stoep en op de raamdorpels.

Hij nam haar mee naar het wonder
van het eekhoorntjesbrood en van de klad-
schilderende zon in de eiken en
van de ultieme mystiek in het ven.

En toen de stenen mensen oprukten
en hij zover niet meer kon lopen
en zij bang werd voor roofridders,
openbaarde ze al die oude geheimen

wit-zwart, met helderziende vingers,
met het puntje van de tong tussen de lippen,
Beatrijs met de goddelijke moedervlek
in de hals. Beatrijs die, weer in het klooster,

het alarmklokje luidde over de Kempen.