Vaarwel gele schrijver

[p. 100]

Zwanezang van een brigand

Dit werd een streek van rottende rivieren,
bijna gestelpte ijzerhoudende tranen,
een kapotte zon door scheve kieren
en vastgeroeste windhanen

op de kerken zonder goden,
gerestaureerde monumenten,
stilgevallen carrousel der doden,
offerblokken zonder centen.

Dit werd een streek van manke bomen,
in heggen samengebalde haat,
verdriet om uitgekomen dromen;

de weg terug is veel te laat.
Verloren zijn altaar en haard.
Een stompje potlood werd mijn zwaard.