Vaarwel gele schrijver

[p. 101]

Witte vesper

Veel te lang geleden werd ik geboren.
Dat paradijs is verbalemond.
Vanuit het dakvenster zie ik de kerktoren
nog. Maar de vogelnesten die ik ooit vond

zijn voorgoed leeggeroofd. Ik tracht
naar dat andere paradijs, het thuisland
van de grauwe klauwier, de nacht-
raaf, de geelgors, de hop en de zand-

fluiter. Ik staarde mij blind op papier.
Mooie woorden hielden mij hier,
gele plompen, waterbloei en bloedregen,

die de waarheid onzichtbaar maakten:
het weldadige niets -Gods witte zegendat
in al die bladen kraakte.