Vaarwel gele schrijver

[p. 98]

Blauwe rogge

De rogge staat nu wel heel blauw,
nu het schaamteloos regent in de lente
en de wind wilde vespers zingt
in de onkreukbare stengels.

Blauwe rogge heeft niemand geschilderd,
ook niet het kapotte grijze zand
met de woekering van krok
en klaproos en korenbloem;

ook niet de malse geur
van patrijs en grauwe kiekendief.
Maar alles is mij bijgebleven:
de weg in en uit ons labyrint,

de rosse mieren en de mateloze lucht.
De rogge staat nu wel heel blauw,
maar onze rogge is lang gemaaid,
gedorst, gemalen. Zolang is het geleden

ons ouderwets gekreukt geluk.