Vaarwel gele schrijver

[p. 97]

Elegie voor moeder

Ik zing van wat voorgoed voorbij
is. 's Maandags de schone lei
op de bank. De warmte in de smidse.
Moeders rozenhoedje. Voor wie bidt ze

altijd dezelfde woorden, hetzelfde verdriet?
En ik, de oudste, met zwartepiet
in het kaartspel bij kaarslicht.
Verliezen was mijn plicht

jegens mijn broers en zussen.
Als we sliepen kwam ze ons kussen,
dat durfde ze overdag niet.

Ook zong ze nooit een lied
als iemand het hoorde.
Ze is heilig omdat ze niemand ooit stoorde.