Vaarwel gele schrijver

[p. 95]

Jeugd

En plotseling is daar de oude geur
van brandend loof op een veld,
de nachtschade heeft een rode kleur
waaruit mijn jeugd opwelt:

met blote voeten in het warme zand,
een aardappel aan een stok gestoken,
de avondkoelte tot aan de rand
van het licht, bedelende spoken,

in de verte roept zij onze namen,
het ouderhuis heeft gouden ramen,
ik hijg als een hagedis, te heet

is de vrucht. Het is pas nu dat ik weet
dat poëzie een aardappel kan zijn
en een tong die brandt van de pijn.