Vaarwel gele schrijver

[p. 91]

Berk

De berk heeft veel te veel wijze
handjes die dank je zeggen
en dan hun vingertjes
op de mond van de stilte leggen.

Rank is zijn rug
als van een verlegen danseres
en soms is hij een mummie
die ontrafeld wordt door de wind.

Miljoenen onzegbaar kleine vliegers
laat hij op, sperwertjes die
de mussehartjes sneller doen kloppen
en de tepels van de zomer doen verstijven.

In de herfst legt hij zijn schaamte af,
een maliënkolder van goud
in het bange gras, om heel de winter
naakt voor mijn raam te staan.

Maar in de vroege lente begint
zijn sap te bruisen voor wie het wil
verwerken tot vodka. Schrik niet
als ik mijn glas stuk gooi voor je voeten.

In mijn gedichten groeien dan
rode zwammen met witte sproeten.