Vaarwel gele schrijver

[p. 90]

Lork

Ooit zo gegeerd als scheepsmast,
telefoonpaal en schoolbord
gooit hij verongelijkt het goud
van de zomer in de modder.

Ooit zo eeuwig recht op de golven
als een bezemsteel op de neus van een klown.
Ooit zo vol carbolineum en gonzend
met porseleinen oorbellen.

Ooit uit de dood gewekt
door hartverscheurend krijt.
Ooit zo vreselijk nuttig
en naarstig

een stijve burger. Maar
als straks de lente komt
is er geen houden meer aan,
dan worden al zijn tepels paars,

dan paart hij met zichzelf,
dan komen de dames die leerden bloemen
schikken in de parochiezaal
zijn eenhuizige geilheid

vereeuwigen in arrangementen.