Vaarwel gele schrijver

[p. 79]

Ekster

Alles zwart-wit. Een nest
van zilverpapier en voor de rest
een moordkuil. De witte
pluimen zitten

in het missaal, de zwarte veren
dienen om scharnieren te smeren
en de punten van de slijpschijf.
De stembanden van een oud wijf.

Zeker geen vogel om los te laten
in een gedicht. Hij kan praten
en genoot ooit het vertrouwen

van vroede vrouwen.
Die voorzagen wellicht dit:
dat de wereld zou kapotgaan aan zwart-wit.