Vaarwel gele schrijver

[p. 78]

Januari

De zon wiebelt als een windei boven
het dorp. De bomen halen beschaamd
oude nesten uit hun zakken, ze spelen
met eksters als met papieren vliegers.

De mensen die de achterdeuren van
de zondag openen, kijken alsof zij
een boot misten, alsof zij een zeer
belangrijke afspraak misliepen.

De streekkranten zitten als proppen
in de monden en oren van de huizen.
En de zevende dag rustte hij. Overal
ronkt de rust, de dodelijke rust

die naar benzine ruikt en rubber.
Gelukkig ontmoet ik twee fietsende
kinderen, paars van de koude, maar
met een geloof dat bergen verzet

in de goede afloop van deze blinde eeuw.