Vaarwel gele schrijver

[p. 71]

Gele irissen

Ik word daar heel stil van
wanneer ik zie hoe ze hun geheimste
wensen ontplooien, ulevellen,
gebedsbriefjes, zacht als missaalpapier.

Ik word daar bang van
want wij ontplooien niets,
wij vergiftigen de golflengten
van de schoonheid.

Hier in het drabbige oer
zijn zij al te kortstondig
de gouden muurankers
van de hemel.

Ziek van heimwee overdenk ik
hoe ik ooit een minnezanger was
met een wapenschild waarop
deze tedere klinknagels glansden.

Van Iris was ik bezeten.
Ik ben al mijn liederen vergeten.